De tijd vliegd

Zaterdag 19 november.

Als ik wakker ben pak ik gelijk al mijn spullen in. De studenten gaan vandaag naar Ada Foah om vanuit daar nog dingen van Ghana te bezichtigen. Dus ik ga vanvond bij Aloys slapen waar mama ook slaapt.

Als ik alles heb ingepakt ga ik met een deel van de spullen naar Aloys en wachten mama en ik op Michael om naar de watervallen te gaan.

We rijden langs een paar dorpjes waar bijna geen mensen te bekennen zijn, het lijkt wel uitgestorven. Als we er bijna zijn zegt Michael kijk daar zie je het water uit de berg komen. Het is erg mooi om te zien en ook die hoge bergen zijn prachtig.

We betalen voor de tour naar de kleine waterval, het is 50 minuten lopen door de jungle. We zien onderweg cacaobonen, koffiebonen, ananassen, planteen, veel vlinders en de rivier van de waterval. Het is erg mooi om te zien en de gids die mee loopt legt alles uit en laat ons ook veel zien. We moeten over 7 bruggen voor we bij de waterval zijn. Bij de laatste brug zegt hij kijk eens omhoog naar de berg, wauw wat schitterend. Als je door de bomen kijkt zie je een rechte berg met planten waar de zon op schijnt.

Dan komen we bij de waterval aan. Daar is het een heel stuk koeler en je voelt de spetters van het water. De waterval is 60 meter hoog en de hoogste waterval 82 meter, het is eigelijk een waterval maar er zit een verdieping tussen zeg maar. Dus je ziet alleen de laatste 60 meter of je moet helemaal naar boven klimmen.

We gaan even zwemmen in het water, het is erg schoon en lekker fris. Door de wind zijn we ook snel weer droog en we lopen terug naar de auto. Bij de auto ligt een stuk kaak met tanden erin van een dier. We vragen aan Michael of hij zijn tanden is verloren, hij ligt helemaal krom van het lachen.

Als we weer in Golokwati aankomen zijn de studenten met Aloys en Stelle naar het Lukuti festival waar de chifs vandaag bij elkaar zijn gekomen om met de dorpen te feesten. Het is erg indrukwekkend, de chifs hebben een kroon en een goude staf. Leuk om even te kijken.

Later op de middag vertrekken de studenten naar Ada Foah met een trotro. We gaan ze uitzwaaien en wensen ze een fijne vakantie.

Mama en ik gaan nog even het dorp verkennen en gaan bij een vrouwtje echte ghaneese rijst bestellen met kip. We smullen en geniet van een blikje fanta. Daarna relaxen we even en frissen ons op voor we naar bed gaan. In bed hebben mama en ik nog even de grootste lol om kleinen dingen en vallen uiteindelijk in slaap.

 

Zondag 20 november.

We ontbijten samen met Aloys en Stella. Ze hebbeneen heerlijke omelet voor ons gebakken en smullen alles op. Daarna pakken we onze koffers in, nemen afscheid van Aloys en Stella en bedanken we ze voor de goede opvang. We gaan ze wel missen hoor.

Om 9 uur staat Michael voor de poort en kunnen we vertrekken naar cape coast. Het zal nog een hele rit worden, maar omdat het zondag is zal er iets minder verkeer zijn zegt hij. Als we net over de brug zijn, ziet Michael zijn neef staan. Hij stopt even en zegt dat de neef mee rijdt naar Accra. Onderweg worden we door de politie aangehouden, ze zien de neef van Michael zitten en we mogen snel doorrijden. Blijkbaar heeft hij een hogere functie dan politie en hoeven we dus gelukkig onze koffers etc niet te openen. We kunnen tot aan Accra goed doorrijden, laten de neef van Michael eruit en dan staat alles dicht. Ze zijn midden in Accra aan een nieuwe weg aan het werken dus is er nu maar een baan vrij. Onderweg kijken we onze ogen uit naar alles wat ze verkopen. Zelfs regenlaarzen bieden ze aan. We vragen aan Michael hoe deze mensen aan de spullen komen. Hij legt uit dat ze via het buitenland op het vliegveld komen en dat deze mensen het daar voor weinig kunnen kopen. Ook zegt hij dat het waarschijnlijk kleding en laarzen zijn die wij in de kledingbox doen. Dus dat betekend dat wij denken dat we er mensen gratis blij mer kunnen maken, maar eigelijk worden de verzamelde spullen dus verkocht en die mensen kunnen ze dan weer verkopen om er zelf van te leven. Dat is ook niet verkeerd maar in mijn beleving dacht ik dat het gratis aan armen mensen werd gegeven. Zo leren we hoe het dus hier in een derde wereldland wordt gedaan.

We kopen een ijsje voor onderweg. Hier zitten de ijsje in een zakje, je bijt de punt va het zakje en je kan hem leeg zuigen. Voor mama is het een heel gestoei, ze plakt aan alle kanten. Daarna proberen we nog planteen chips (gebakken banaan in olie eigelijk), je heb zoete en naturel. Het is lekker om te proefen.

Daarna kunnen we weer goed doorrijden en komen we om 16uur aan in hotel "Francilla" bij de plaats cape coast. Ze brengen onze koffers naar de kamer en dan kunnen we even gaan zwemmen. Buiten is het zwembad van het hotel. Het is er erg druk met jeugd en maken veel lol, we staan gelijk in de belangstelling en als ik in het water ga vliegen ze me om de hals. Ze vragen of ik vrienden met ze wil zijn, ja tuurlijk zeg ik. Het water is lauw en niet super schoon maar even fijn om af te koelen.

Na het zwemmen gaan we douche en bestellen we eten in het restaurant. Ze komen het op onze kamer brengen zeggen ze. Ondertussen doen mama en ik een potje skip-bo tot de "room service" komt.

We hebben goed gegeten en kijken nog een film voor we gaan slapen. Morgen gaan we naar het national Kakum park. Dat is een park met hoge bomen en hangbruggen, we zijn erg benieuwd.

Na morgen is het nog een week en gaan we alweer naar Holland. De tijd vliegt maar ik kijk stiekem al uit naar de Hollandse luxe.

 

Maandag 21 november.

Er wordt op de kamerdeur geklopt. Een vrouw staat met ons ontbijt voor de deur. We vragen of we het beneden op mogen eten. We kleden ons snel aan en als we buiten komen heft ze de tafel langs het zwembad mooi gedekt. We smullen van een omelet met groente en een grote kop thee. Als we bijna alles op hebben zien we onze taxichauffeur aankomen, hij is erg vroeg.

We rijden naar het Kakum national park met de hangbruggen. Het duurt even maar dan kunnen we de tour gaan doen. Als we boven op de berg aankomen moeten we naar een boomhuis en vanuit daar kun je over de bruggen lopen. Als je de linkerkant pakt heb je de korte route met drie bruggen voor mensen die bijvoorbeeld hoogtevrees hebben en rechts heb je de route van 7 bruggen. Het schommeld en krakt aan alle kanten maar is erg leuk om te doen. De bruggen hangen 40 meter boven de grond tussen de bomen in. Bij elke boom is een patform waar je uit kunt kijken over de hoge bomen.

Nadat we de 7 bruggen hebben gehad gaan we terug door de jungle er weer uit. Overal zien we hagedissen lopen en vlinders vliegen in het rond.

We rijden richting cape coast en stoppen bij de krokodillen. Er is een bar met een heel groot meer waar de krokodillen in leven. Eerst drinken we iets en dan gaan we mee naar de krokodillen. Er zijn een paar kleintjesen een hele grote. De mensen van daar gooien iets in het water en de krokodillen gaan er gelijk opaf.

Daarna rijden we verder naar Cape coast. Michael laat ons  de stad zien, het is er druk met mensen en winkeltjes. Ook gaan we naar het voetbalstadion dat pas nieuw is gebouwd. We gaan door de poort die niet goed was afgesloten het veld op. Het is erg groot met een atletiekbaan om het veld heen. Dan lopen we nog naar de bussinesclass en gaan we lekker op een relex stoel zitten. We hebben grote lol met zijn drie en zeggen tegen Michael misschien is dit de enigste keer dat je hier kan zitten zonder er voor te hoeven betalen. En je kan tegen je familie zeggen als er een wedstrijd op tv is dat jij daar ook eens zat.

Het is al bijna avond en besluiten een restaurant te zoeken waar we kunnen eten. We vinden er een achter een tankstation die goed blijkt te zijn. Het is inderdaad erg lekker en niet duur bij het restaurantje. Dan kopen we gelijk een grote zak met kleine zakjes water en een watermeloen als toetje voor vanavond nog.

Aangekomen bij het hotel is er geen man te bekennen dus gaan we rustig zwemmen. De manager maakt nog een praatje met ons, hij zegt als we iets nodig hebben moeten we het zeggen het personeel moet het regelen voor ons. De mensen in ghana zijn. Zo aardig en doen ook alles voor je.

S' avonds vragen we of iemand de meloen kan snijden, het wordt gelijk geregeld. Mama en ik smullen van de verse watermeloen. Alweer een dag om. Morgen naar het slaven fort van Cape coast, daar begon de slavernij.

 

Dinsdag 22 november.

Om 7.15 uur gaat de telefoon op onze hotelkamer. Mama neemt op en ze zeggen dat ons ontbijt klaar staat. We kleden ons aan en lopen naar de tafel naast het zwembad die voor ons is gedekt.

Na ons ontbijt komt Michael en kunnen we vertrekken naar het slavenfort. Onderweg zien we vanalles, ook de zee en de vissers bootjes. Het is erg mooi om te zien die bootjes en de zee.

Als we bij Elmina aankomen staat er een heel groot fort. De ghanezen noemen dit het Elmina castle. Erg indrukwekkend is het wel. Voor we binnen gaan in het castle komen er verschillende verkopers naar ons toe, ze willen allemaal helpen en armbandjes en tekeningen verkopen. We staan het allemaal af en gaan het kasteel binnen. We lopen over de brug de poort binnen, het lijkt net of de oranje leeuw boven de poort staat. We betalen 40 ghanacedi en krijgen een rondleiding. Eerst de kant van de vrouwenslaven. Verschrikkelijk om te zien dat ze in die hokken wel 100 vrouwen vast hielden en aan een ketting legde. Zo gingen we verder naar de mannen kant. De mannen kregen bij binnenkomst een stempel van warm metaal. Ook zagen we de weg die de slaven aflegde om naar de wachtende boten te gaan die ze dan vervoerde naar Amerika.

De man die ons rond leiden liet ons de Europese gevangenis zien. Dit was een klein hok waar je in werdt gestopt als je iets had gedaan wat niet mocht. Maar de Afrikaanse gevangenis daarnaast was een donker klein hok waar ze dan werden ingestopt en wachte op de dood, geen eten of drinken, helemaal niks kreeg je.

Een verdieping hoger was voor de soldaten. en de verdiep daarop voor de govenant. De liet de slaven voor hem werken, poetsen en koken. En als hij zin had in seks moesten de vrouwen buiten op een rij gaan staan en keek hij vanaf de ballestrade welke vrouw hij wilde voor die nacht.

Heel interessant om te zien maar verschrikkelijk om te weten hoe dit is gegaan.

 

We vragen aan Michael of we naar het strand kunnen gaan en daar wat kunnen drinken. We rijden naar een beach resort, het is er erg mooi en een heel schoon strand. We zitten lekker in de schaduw van de palmbomen en drinken een drankje. Na het drankje vraagt Michael aan een jongen of we een kokosnoot kunnen krijgen. De jongen klimt zo in de boom en plukt de kokosnoten voor ons. Dan kapt hij de onderkant recht en maakt een dopje van de bovenkant los, met een rietjes kunt je dan drinken. De kokossap is zoet maar ik houd niet zo van de smaak. Als de kokosnoot leeg is maakt hij hem helemaal open zodat je de binnenkant kan eten. Het is erg zacht en ik vind er niet veel smaak aan zitten.

Nadat we zijn uitgewaaid gaan we naar het castle van cape coast. Bij aankomst dringen er gelijk een hoop verkopers zich aan ons op. Daar houd ik dan weer niet zo van, laat mij maar gewoon rustig kijken.

Het is niet zo'n mooi kasteel en we besluiten de kerk te gaan bezoeken inplaats van het fort. We hebben Elmina namelijk toch al gezien.

Er loopt een jongen met ons mee die vraagt wat we komen doen. We zeggen dat we naar de kerk lopen. Bij de kerk is er een man heel enthousiast en wil ons gelijk de hele kerk laten zien. Het is een metistische kerk, lijkt op katholiek maar toch net iets anders.

Als we de kerk weer uitlopen komt de jongen gelijk weer naar ons toe. We vragen niks aan hem en hij zegt dat hij weg gaat. Maar als we bij Michael zijn gaat hij ineens geld vragen, want het is zijn werk om touristen rond te leiden. We zeggen dat hij niets moet betalen we zijn zelf na de kerk gelopen zonder iets aan hem te vragen. Maar de jongen wil 10 cedi. Michael geeft hem 2 cedi want hij gaat niet weg. Wat een apparte jongen, soms zijn ze zo sluw hier. Alles voor een paar centen.

We rijden terug naar ons hotel en stoppen ondereg om te eten. Het is een groot restaurant waar we pizza kunnen bestellen. We krijgen twee grote pizza's dus een nemen we mee nsar het hotel, mochten we toch nog trek krijgen.

Bij het hotel gaan we nog even zwemmen, weer is er niemand te bekennen.

Na het zwemmen en douche pakken we onze koffers zover als kan vast in want morgen gaan we naar Ada Foah. Ik ben heel benieuwd wat daar te zien is.